Adam Mike

Neuschwanstein to zamek jak z bajki, oraz symbol romantycznej architektury i tragicznej historii. Odzwierciedla on ucieczkę króla Ludwika II - zwanego czasem szalonym czy bajkowym królem - w świat mitów i legend. Chciał on, aby zamek Neuschwanstein był niczym kulisy teatralne nadające się do mieszkania oraz stanowił świątynię przyjaźni, poświęconą życiu i twórczości Ryszarda Wagnera, który jednak do zamku nigdy nie dotarł. Kompleks budynków - mimo ogromnych rozmiarów - nie był dostosowany do pełnienia siedziby dworu. Było to lokum jedynie dla króla i jego służby, a sąsiednie budynki dworskie pełniły funkcję bardziej dekoracyjną, niż mieszkalną.

Hohenschwangau - zamek wzniesiony został w XIX wieku na polecenie króla Maksymiliana II Bawarskiego w miejscu zniszczonej w trakcie wojen napoleońskich XII wiecznej twierdzy Schwanstein. Maksymilian wybrał to miejsce na swoją rezydencję ze względu na wyjątkowo uroczą okolicę oraz malownicze alpejskie krajobrazy. Jednym z głównych architektów projektujących zamek był architekt urodzony w Niemczech włoskiego pochodzenia, za sprawą którego posiadłość zyskała neogotycki wygląd. Zamek jest dosyć dużą budowlą, którą zdobią okazałe blanki oraz narożne wieże. Całość utrzymana jest w tonacji żółto - pomarańczowej. Warownia stanowiła letnią rezydencję rodziny księcia Maksymiliana, a w późniejszym czasie także ich synów, Ludwika II Bawarskiego i Ottona I. Ludwik przebywał na zamku aż do 1869 roku kiedy to przeprowadził się do swojej nowo wybudowanej siedziby, pobliskiego zamku Neuschwanstein.

Pałac Linderhof Wybudowany w stylu francuskiego baroku Pałac Linderhof jest jedynym z trzech najważniejszych projektów Ludwika, którego budowę udało się zakończyć jeszcze za życia władcy w 1878 r. Pałac powstał w miejscu domku myśliwskiego należącego do ojca władcy Maksymiliana II. Ludwik nie zdecydował się na zburzenie oryginalnej budowli, a po prostu przeniósł ją kawałek dalej. Pałac Linderhof stał się ulubioną rezydencją Ludwika, w której spędzał najwięcej czasu.
Pałac otoczony jest ogrodami oraz różnorodnymi budowlami, w tym chwilowo zamkniętą słynną grotą Wenus wzorowaną na jednej z oper Richarda Wagnera oraz pawilonami w najróżniejszym stylu.

Monachium
Monachijskie stare miasto zostało zniszczone w niemal 90% w trakcie bombardowań podczas II Wojny Światowej. Po zakończeniu działań wojennych władze miejskie w trakcie odbudowy zdecydowały się zachować historyczny układ miejski.

Głównym punktem miasta jest plac Marienplatz (na środku stoi złota statua Maryi), przy którym znajduje się ratusz miejski - Nowy Ratusz. Ten imponujący budynek do dziś jest siedzibą władz miejskich. Gdy na zegarze wybija godz. 11:00, 12:00, 17:00 lub 21:00 na placu pojawia się wielu turystów, aby obserwować występ – Glockenspiel.

Katedra – Frauenkirche. Górująca nad Monachium katolicka katedra mariacka (Najświętszej Marii Panny), ze swymi uciętymi wieżami, jest jedną z najbardziej znanych tutejszych budowli i wizytówką miasta. W roku 1468 położono tutaj kamień węgielny pod kościół parafialny NMP, który dopiero 4 wieki później mianowany został katedrą. O samym architekcie katedry wiemy niewiele poza tym, że został sportretowany przez Jana Pollaka, który po przybyciu z Polski do Monachium bardzo szybko stał się obywatelem tego miasta. Frauenkirche to gotycki kościół halowy przebudowany w 1826 roku po powstaniu archidiecezji Monachium-Fryzynga.
Stary Ratusz jest jedną z trzech atrakcji, które znajdują się na Placu Mariackim. Został on wybudowany pod koniec XV wieku i przez wiele lat był jedną z najważniejszych budowli miejskich. W XVII wieku odbywały się w nim posiedzenia Parlamentu Bawarskiego, a 9 listopada 1938 roku miało miejsce jedno z najbardziej znanych przemówień Josepha Goebbelsa. Ta kwiecista mowa była preludium do rozpoczęcia tzw. Nocy Kryształowej.

Karlstor - Wieża Karola, nazywana również bramą Karola jest jedną z trzech istniejących współcześnie, dawnych, średniowiecznych bram miejskich w Monachium. Była fragmentem średniowiecznych murów obronnych otaczających miasto. Dziś stanowi element deptaka miejskiego.
Brama powstała ok. 1300 roku i składały się na nią trzy wieże. Brama połączona była z barbakanem znajdującym się po drugiej stronie fosy mostem. W XIX wieku środkowa wieża została rozebrana, z powodu wybuchu prochu strzelniczego, który znacznie ją uszkodził. Pozostałe dwie wieże połączone zostały łukiem, który umożliwił ruch uliczny pod bramą i taką formę prezentuje współcześnie. Z czasem średniowieczne mury obronne traciły na znaczeniu i zostały wyburzone. Brama Karola jest jedną z pamiątek po fortyfikacjach. Została zrekonstruowana po zniszczeniach w trakcie II wojny światowej.

Isartor – wschodnia brama miejska w Monachium. Jedna z trzech bram średniowiecznych fortyfikacji zachowanych do dzisiaj. Jej nazwa pochodzi od nieopodal płynącej rzeki Izary. Obecnie w Isartor mieści się Valentin-Karlstadt-Musäum.
Kościół Teatynów to jeden z najwspanialszych barokowych zabytków Monachium. Wnętrze ozdobione jest sztukateriami, figurami i puttami. Z bielą wnętrza kontrastują czarne konfesjonały i ambona. W krypcie kościelnej znajdują się groby książąt i królów bawarskich. Spoczywają tu m.in. Maksymilian Emanuel żoną Teresą Kunegundą Sobieską , córką polskiego króla Augusta III.
Na fasadzie kościoła, barokowym kartuszu, widnieją herby Bawarii, Saksonii, Polski i Litwy.
Kościół św. Jana Nepomucena – kościół katolicki przy Sendlinger Str. To jedna z najbardziej znanych świątyń stolicy Bawarii, perła architektury późnobarokowej i sztuki zdobniczej rokoka południowych Niemiec. Perełka. Cudo. Majstersztyk. Bogactwo. Arcydzieło. Przepiękne.
Można wyliczać słowa, które cisną się na usta, gdy wkraczamy do rokokowej świątyni św. Jana Nepomucena, zwanej kościołem braci Asamów, która zaprasza do poznania wyjątkowej rodziny uzdolnionych artystów, a którzy swe pieniądze zainwestowali również na starówce monachijskiej.

Kościół Ducha Świętego to jedna z najstarszych świątyń Bawarii. Jej początki sięgają XII w., lecz obecną formę uzyskała w trakcie generalnej przebudowy w latach 1724–1730, gdy jej wnętrze wyposażono i ozdobiono zgodnie z regułami baroku. W 1392 r. ukończono budowę obecnego, gotyckiego kościoła pod wezwaniem Ducha Świętego, który w XVIII w. uzyskał obecny kształt.
Najbardziej znanym obiektem, ukazująca dawną chwałę potężnego rodu Dynastii Wittelsbach, która przez wieki rządziła Bawarią, jest Rezydencja, która przez 4 wieki (aż do 1918 roku) była siedzibą rodu oraz jego władz. Bawaria w tym czasie była jednym z najpotężniejszych regionów w tej części Europy. Rezydencja ucierpiała w czasie wojny, zniszczone zostały dachy i części ścian - z tego powodu w wielu salach nie ma oryginalnych zdobień od których pochodzą nazwy pomieszczeń.
Rezydencja składa się z trzech części:
• Skarbca - utworzony został już w 1565 roku. Na 10 salach znajdziemy m.in. korony, pamiątki królewskie czy porcelanę i wyroby ze złota.
• Teatru Cuvillies - w stylu niemieckiego rokoko zbudowany w latach 1751 - 1755. W trakcie wojny został zburzony, jednak wewnętrzna dekoracja została wcześniej ukryta, dzięki czemu jego odbudowa była możliwa w oryginalnym kształcie.
• Muzeum rezydencji - czyli dawne pomieszczenia. Najbardziej imponującymi pomieszczeniami są: długa hala Antykwarium, Galeria Przodków, kaplica, zielona galeria i fontanna znajdująca się przed wejściem do Antykwarium.

Ogrody piwne i kuchnia bawarska
Monachium i Bawaria kojarzone są przede wszystkim z piwnym festiwalem Oktoberfest trwającym od drugiej połowy września do pierwszego weekendu października. Nie będzie jednak przesadą stwierdzenie, że klimat Oktoberfest można poczuć w Monachium każdego dnia. Wystarczy tylko wybrać się do jednej z hal piwnych lub do ogrodu piwnego. Nawet w środku tygodnia wszystkie popularne miejsca są zawsze przepełnione.

BMW - motoryzacyjna chluba regionu, czyli Bayerische Motoren Werke (bawarskie fabryki samochodowe), nieodłączny symbol Bawarii i Monachium. Siedziba słynnego koncernu znajduje się obok Parku Olimpijskiego.

Bombonierkowe zamk i ich położenie w Bawarii, są obrazem zachcianek i przepychu rządzących w tamtych czasach. Ciekawe. Zachęcam do zobaczenia.